Dały znać o sobie antagonizmy pomiędzy brytyjskimi i francuskimi Kanadyjczykami. Ich tłem była m. in. kwestia szkolna i ograniczenia stosowane wobec szkół francuskich w Ontario, zagadnienia wyznaniowe i spory protestancko-katolickie, towarzyszące zwykle antagonizmom anglo-francuskim w Kanadzie. Również i w organizacji oraz rekrutacji armii kanadyjskiej, walczącej na frontach I wojny światowej, wystąpiły rozdźwięki pomiędzy kanadyjskimi Brytyjczykami i Francuzami. Od początku wojny więcej entuzjazmu do akcji ochotniczych zaciągów okazywali brytyjscy Kanadyjczycy. Stanowili oni ponad połowę ekspedycyjnego korpusu wysłanego na front niemiecki. Niezadowolenie żołnierzy kanadyjskich francuskiego pochodzenia budziła przewaga oficerów brytyjskich, używanie języka angielskiego również w trakcie szkolenia rekrutów francuskich, brak odrębnych oddziałów złożonych z Kanadyjczyków mówiących po francusku. Przykładem dużej niezręczności było mianowanie angielskiego protestanta do przeprowadzenia poboru ochotników w katolickim Quebecu, Wszystkie te okoliczności sprawiły, że Quebec dał stosunkowo mniejszą liczbę ochotników niż prowincje mające większość ludności pochodzenia anglosaskiego. Dało to powód do krytyki, pogłębienia niechęci i wzajemnych oskarżeń, co prowadziło do dalszego pogłębienia rozłamu między obu głównymi grupami ludnościowymi Kanady. W 1916 r. przywódca nacjonalistów francuskich otwarcie potępił wojnę, a w szeregu miast Quebecu wybuchły zamieszki skierowane przeciwko dalszej rekrutacji do wojska.
