Rzeźba ludowa przedstawia więc wprost nieskończoną rozmaitość rozwiązań formalnych, których nie krępuje pod tym względem żadna konwencja nawykowa lub regionalna. Spotykamy ją jedynie w ikonografii, ogólnie zaś występuje bogactwo indywidualnych koncepcji kompozycyjnych i szeroka skala wyrazu artystycznego. Każdy więc z prawdziwie twórczych świątkarzy ludowych patrzył głownie w siebie i dawał tylko własne odbicie, stwarzając sobie właściwy styl, który doszlifowywał w licznych dziełach o ograniczonej przeważnie, ulubionej tematyce. Bywali również i inni. Ci, przyglądając się rzeźbom kościelnym przyswajali sobie jakąś figurę, której typ, postawa lub gest przemawiały szczególnie do ich wyobraźni. Powtarza i ją więc w swych tworach, ale w tak dalece własnej interpretacji i z takimi zmianami, że zapożyczony element nabierał nowego rzeźbom czysto ludowym właściwego wyrazu. W tych właśnie granicach: czystego stylu ludowego i zawartej częściowo w jego ramach swoistej interpretacji zapożyczeń ze stylów historycznych mieści się świat polskiej rzeźby ludowej.
