Zbliżanie się Armii Czerwonej do ziem polskich, konsolidacja obozu lewicy i niepowodzenie planu „Burza” postawiły rząd Mikołajczyka przed ponownym nawiązaniem kontaktu z rządem Związku Radzieckiego. W czerwcu 1944 roku Mikołajczyk uzyskał zapewnienie pomocy rządów Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii w tej sprawie. Na interwencję Churchilla, Stalin obiecał przyjąć szefa emigracyjnego rządu polskiego i przeprowadzić z nim rozmowy polityczne. W toku przygotowań wyjazdu do Moskwy w otoczeniu premiera zrodził się plan poderwania ludności Warszawy do zbrojnego powstania. Znaczny procent ludności stolicy brał udział w konspiracji i ruchu oporu. Warszawa była centrum tego ruchu. Tu mieściły się lokale konspiracyjne, siedziby kierownictw poszczególnych organizacji polskich, powielarnie i drukarenki drukujące prasę podziemną, ośrodki szkoleniowe oraz ukryte wytwórnie i magazyny broni. Szczególną rolę odgrywało tajne nauczanie i kolportaż prasy Polski poziemnej na ziemiach polskich.
